เรื่อง สิงโตเจ้าป่ากับยุงขี้โม้

 สิงโตเจ้าป่ากับยุงขี้โม้

      ” ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน ” มียุงขี้โม้และใจกล้าตัวหนึ่งบินไปรอบ ๆตัวสิงโตผู้เป็นเจ้าป่าที่กำลังจะหลับอยู่รอมร่อ ๆ อยู่เดี๋ยวนี้แล้วอยู่… เจ้ายุงขี้โม้หวังจะดูดกินเลือดสิงโตเป็นอาหารให้ได้เพื่ออยากจะสร้างวีรกรรมให้กับตัวเอง มันคิดว่าแม้มันจะเป็นสัตว์ตัวกระจิ๊ดริ๊ดเล็กแค่นี้ ถ้ามันสามารถกัดจมูกสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่ากินเลือดได้ มัน คงจะได้มีเรื่องคุยโม้ไปได้อีกนานเลยทีเดียวว่ามันเหนือกว่า ดูๆแล้วในป่าแห่งนี้ก็มีเพียงตัวมันเท่านั้นแหละ ที่จะทำได้ มันภาคภูมิใจมาก ส่วนสิงโตผู้เป็นเจ้าป่านั้นให้เป็นสุดแสนที่จะรำคาญใจเป็นอย่างมากที่มีแมลง ตัวเล็ก ๆคือยุงนี่มาบินไปบินมาขัดจังหวะการหลับนอนกลางวันของมัน…มันเงื้อมืออันใหญ่และหนาเตอะใล่ ตะตบด้วยความรำคาญอย่างสุด ๆ แต่เจ้ายุงขี้โม้ก็หลบทันทุกครั้งมันบินหนีไปบินหนีมาและพูดว่า ” ถึงแม้ ว่าท่านจะเป็นผู้ที่ใคร ๆขนานนามว่าเป็นเจ้าแห่งป่าก็เถอะ..อย่าผยองให้มากไปนักเลย จะจับข้าเหรอไม่มี ทาง ถึงแม้ข้าจะตัวเล็กแค่นิดเดียวแค่นี้ก็เถอะ แต่ข้าไม่เห็นจะกลัวอะไรท่านตรงไหนเลย ฮ่า ๆๆเก่งจริง ตามตะบบจับข้าให้ได้สิฮ่าๆๆๆ”

       สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที มันลุกขึ้นและอ้าปากอันใหญ่ที่มีเขี้ยวอันแหลมคมเข้างับทันทีทันใด.. แต่เจ้ายุงถึงแม้จะโดนงับเข้าไปอย่างจังอย่างนั้นก็ไวเหมือนกันมันบินหนีแทรกซอกฟันของสิงโตออกมา อย่างหวุดหวิดแล้วบินไปตั้งหลักก่อนจะหัวเราะลั่นแล้วพูดออกมาว่า ” ฮ่าๆๆๆฮู่ๆๆๆ เป็นยังไงแม้แต่เขี้ยว คม ๆที่แหลมอย่างนั้นของท่านก็ไม่สามารถจะทำอะไรข้าได้เลยเห็นไหม ? ฮ่า ๆๆๆให้เป็นสะใจจริง ๆ แต่ ต่อจากนี้จะเป็นทีของข้าบ้างหละเตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน ฮ่า ๆๆๆ ” เจ้ายุงพอพูดเสร็จก็ขยับปีกและสั่นกระ พือเสียงดัง “ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน ” ขึ้นเหมือนทำสัญญาณอะไรบางอย่างขึ้น…

       แล้วก็มีสิ่งหนึ่งบินเกาะกลุ่มกันมาจนดำมืดเป็นฝูงเหมือนกองทับเลยทีเดียว…จ๊าก..กองทับยุงนี่..แว๊ก บินเกาะ กันเป็นฝูงมองเห็นดำมืดไปหมด เจ้ายุงขี้โม้รีบบินไปที่ฝูงยุงนั้น ” โอ่..ขอบใจมากเพื่อนที่มาตามสัญญาณ เรียกของเราเร็วพวกเราจัดการกับสิงโตตัวนั้นได้เลย ” พอสิ้นเสียงคำสังเท่านั้นฝูงยุงก็แตกฮือตรงเข้าหา สิงโตทันทีมันรุมกัดและสูบเลือดกินไปทุกที่ ทั้งตัวเลยทีเดียว สิงโตเจ้าป่าให้เป็นตกใจและเจ็บคันไปหมด ” โอ้ย..คัน ๆแสบไปหมดแล้ว…ก้าววว์..ช่วยด้วย ”

       ตามหน้าตามตัวของสิงโตนั้นปวมปูดไปด้วยรอยกัดของยุงทั้งหน้าทั้งตัว…สุดแสนจะทน สิงโตจึงวิ่งโกย แน๊บเข้าหาบ่อน้ำทันทีและกระโดดตูมลงไปจนน้ำกระจายเพื่อหมายให้ช่วยซางจากความคันและปวดแสบ ปวดร้อนที่เกิดขึ้นนั้นให้..เจ้ายุงขี้โม้ก็บินตามมาติด ๆ มันบินไปอยู่ตรงหน้าสิงโตที่มีสภาพร่อแร่หมดท่า.. แล้วคุยโม้ทับว่า ” ฮ่า ๆๆเป็นยังไงละท่านเจ้าป่า..เราชนะท่านแล้วใช่ไหม?ยอมรับออกมาได้แล้ว ต่อหน้า ข้านี่ ..ว่าข้าเหนือกว่า..เร็ว ๆ ” มันพูดพร้อมกับขู่บังคับข่มสิงโตผู้เป็นเจ้าป่าอยู่อย่างนั้น..เลยไม่ทันรู้ตัวว่า ที่ข้างหลังของมันนั้นมีใยแมงมุมอันใหญ่ขึงผืดอยู่…แล้วเจ้าแมงมุมเจ้าของใยก็กำลังจ้องมองมันอยู่ด้วยตา อันเป็นประกายเลยทีเดียว..เจ้ายุงพูดไปถอยหลังไปเรื่อย ๆแล้วในที่สุดมันก็ถอยไปจนปีกของมันไปติดเข้า กับใยของแมงมุมจนได้..เจ้าแมงมุมตัวเขื่องก้าวย่างสามขุมเข้าหายุงขี้โม้แล้วพูดว่า ” เหอ ๆๆไม่ใช่เจ้าหรอกที่ชนะและ เหนือกว่าน่ะ..ข้านี่ไง ผู้ที่ชนะ วันนี้นับเป็นวาสนาของแมงมุมกระจอกๆ อย่างข้า ที่จะได้ลิ้มรสยุงผู้ยิ่งใหญ่เหนือเจ้าป่าอย่างเจ้า ข้าว่าท่านสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่าก็คงนึกอิจฉาข้านะ..ใช่ไหม?ท่านสิงโต..ฮ่า ๆๆๆ ” ว่าแล้วมันก็ตีลังกาลงมาสองตลบแล้วเขมือบ ยุงเข้าไปทั้งตัวทันที…เจ้ายุงขี้โม้ที่อยากจะเป็นเหนือเจ้าป่านั้น ก่อนที่มันจะสิ้นใจลงไปมันจึงด้วยความช้ำและพูดปิดท้ายก่อน ตายว่า ” ไม่น่าเลยยุงที่จะได้อยู่เหนือเจ้าป่าอยู่รอมร่ออย่างข้าต้องมาตายในอุ้งมือของเจ้าแมงมุมไร้ระดับอย่างนี้สุดจะอาย… โลกจ๋า..ขอลาหละ…คร๊อก..บ้าย..บาย “

"จงรู้จักประมาณตนและอย่าประมาทก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"

ที่มา : http://www.fungdham.com/fable/fable.html